Ik ben mijn carrière begonnen in de media en communicatie, een prachtig vakgebied waarin ik veelzijdige verhalen heb mogen vertellen. Die veelzijdigheid zit ook in mijzelf en in het werk wat ik doe. Hieronder een bonte verzameling ervaringen, herinneringen en mijn bijdrage aan onze kleurrijke wereld die continue in beweging is.
De dodenherdenking: een dag waarop we allemaal extra stilstaan bij de gevolgen van oorlog. Want die gevolgen kunnen decennia lang zorgen voor trauma. En worden vaak van generatie op generatie doorgegeven. Daarom startte War Child een nieuwe campagne genaamd: ‘Oorlog is Erfelijk’. Waarin bekende Nederlanders, die in oorlog hebben geleefd, openhartig hun verhaal vertellen.
In deze extra uitzending van het NOS Jeugdjournaal hoor je verhalen van vier mensen die als kind een oorlog hebben meegemaakt. Vier verschillende oorlogen en dus vier verschillende verhalen, maar er zijn opvallend veel overeenkomsten. #oorlog #herdenken #jeugdjournaal
“Je kan het je niet voorstellen. Dat het écht is. Dat er letterlijk van de een op de andere dag oorlog is. Je buren die ineens je vijanden blijken te zijn, en zich er ook zo naar gedragen.” Presentatrice Leila Prnjavorac groeide op met oorlog en geweld in voormalig Joegoslavië. “Dat je een schuilkelder in moet, dat het luchtalarm afgaat, dat er granaten vallen, dat er soldaten en tanks staan, dat de grond onder je voeten trilt…” De oorlog heeft een hele grote impact gehad op haar leven.
De zon schijnt en de vogels fluiten? Wie heeft gevraagd om deze oorlog?… Maar het is zo, we leven nu ook in oorlogstijd. Dit zijn de woorden van een oudere dame uitgesproken in de verlaten straten van Kiev aan een journalist van NOS nieuws. Zij kiest er bewust voor niet te vluchten. Waar moet zij heen? Dit is de stad die zij kent, dit is haar geliefde land. Dat wil zij niet achterlaten.
Mijn naam is Leila Prnjavorac, ik ben presentator, spreker en Haagse Vrijheidsambassadeur. Afgelopen zondag presenteerde ik de demonstratie op de Dam in Amsterdam en stonden wij met 15.000 mensen zij aan zij uit solidariteit met de Oekraïners en voor vrede, vrijheid en democratie.
Tot 10 dagen geleden was ik nog een van de mensen die de laatste oorlog in Europa had meegemaakt. De oorlog in voormalig Joegoslavie, Bosnie en Herzegovina om precies te zijn. Exact 30 jaar geleden in 1992. Nu 30 jaar later is er weer een oorlog, in Ukraine. Wie heeft gevraagd om deze oorlog? Vandaag zijn wij hier uit solidariteit met de Oekraïeners en Oekraïne en alle anderen die noodgedwongen op de vlucht zijn geslagen. Ik voel mij verbonden met de onschuldige mensen en kinderen die dit nu ook moeten leven. Ik was 9 toen de oorlog begon. Ik was 9 toen mijn onschuld mij bruut werd ontnomen. Net als die oude dame wilde mijn ouders niet weg. Ze geloofde niet dat hun buren, hun naasten, hun vrienden van een op de andere dag vijand konden worden, maar het gebeurde toch en nu weer. Op mijn 11de, na 1,5 jaar oorlog werd ik verjaagd uit mijn stad, deze werd bruut gezuiverd en wij moesten veel geld betalen voor de konvooi bussen die ons naar onze eerste onderduik adres zou vervoeren. 4 maanden leefden wij in Belgrado ondergedoken bij Servische vrienden wachten op ons visum dat door onze reddende engel Nadja, een wildvreemde voor ons toen nog, vanuit Nederland werd verzonden. Nu leef ik al 28 jaar in vrijheid in de mooiste stad achter de duinen, de internationale stad van vrede en recht. Mijn/ Ons Den Haag.
De oorlog die zich via sociale en traditionele media voor onze ogen ontvouw, voor mijn ogen, roept wederom de gebeurtenissen in mijn jeugd op. Dit gebeurt telkens als er een oorlog uitbreekt, recent nog in Afganistan, in Syrie, in Yemen. Je ontkomt er niet aan, wij mensen snakken naar vrede, maar maken oorlogen.
Ik zie de beelden van kinderen in schuilkelders, ik ruik de geur van die muffe kelder, het donker en de kleine ramen maken de ruimte angstaanjagend voor een kind. Ik hoor het gefluit, niet van de vogels, maar van een naderende granaat en hoop dat deze niet in dit gebouw zal inslaan. Je hoort mensen gillen, maar komt er hulp? Ik zie kinderen aan hun moeders warme hand en denk aan mijn moeder en haar warme hand, haar kalmte, haar kracht, ik voel geen angst meer, want zij is er. Ik zie kinderen in de vele bussen en ik denk aan ons in de overvolle bussen, met spullen en zieke mensen, baby’s, oude mensen, uit alle lagen van de samenleving. Oorlog maakt iedereen gelijk en discrimineert niet. Ik lees over de baby’s die geboren worden in schuilkelders, de mensen die in geïmproviseerde ziekenhuizen worden verzorgd, de vrouwen en mannen die soldaten zijn geworden. De boeren en werkers die van spoorrails barricades maken, mensen die zich verenigen om de agressor buiten te houden. Om te strijden voor hun land, voor vrijheid, voor de vrede.
Dit verzet hebben wij gelukkig vaker gezien op de wereld, maar er is een groot verschil. Het zit hem in de ene persoon die opstaat en verantwoordelijkheid neemt. Een president, wow, wat een man. Zoals op een plaatje te lezen valt circulerend op de socials, wat zie je vanaf de ruimte, is de vraag. De moed en kracht van Zelensky. Een comedian die zich ontpopte van het podium naar een leider op het wereldtoneel. Wat mogen de Oekraïners in hun handen knijpen met zo’n man. Die iedereen op de been krijgt en met zijn positiviteit en strijdbaarheid de schijnwerpers op Oekraïne richt en de wereld confronteert niet te mogen wegkijken. Fijn dat het westen en de wereld de Oekraïners bijstaat met hulp, sancties tegen Putin, opvang en wapens. Dit is helaas vaker anders geweest, ook destijds in Joegoslavië.
God dank worden de Oekraïense mensen op de vlucht met zoveel liefde en barmhartigheid opgewacht en opgevangen. In Nederland is er zelfs een burgerinitiatief gestart dat wel 15.000 mensen zou kunnen huisvesten bij mensen die hun huizen beschikbaar stellen voor opvang. Dit hoort ook te gelden voor alle mensen die nu noodgedwongen Oekraïne moeten ontvluchten. De studenten uit Marokko of Nigeria, de ex-vluchtelingen, uit Afganistan en Syrie die veiligheid hadden gevonden in Oekraïne en die nu weer voor de tweede keer in een korte tijd moeten vlucht. Oorlog discrimineert niet, de mens wel. Wij zijn allen even veel waard en dienen altijd hetzelfde behandeling en beschermd te worden.
Oorlog, laat het meest vreselijke zien waartoe mensen in staat zijn. De mens is de enige soort op aarde die in staat is een ander uit te roeien, genocide te plegen, etnische te zuiveren. Maar de mens is ook in staat hemel en aarde te bewegen om op te staan voor vrede, voor hun medemens, voor verbondenheid, voor medemenselijkheid. Het verschil zit hem in wie kies je te zijn? Wat is jouw intentie? Hoe wil jij herinnerd worden? Sta jij op en zet jij je in voor Vrede en Vrijheid door allereerst niet zwijgzaam toe te kijken, zwijgen is dodelijk. Zamel jij geld, medicijnen en spullen in, stel jij ruimte beschikbaar, haal jij mensen op en of verwelkom je ze in jouw stad, dorp, wijk, buurt? Verspreid je liefde en vreedzaamheid via woord en daad op straat, thuis of online? Op welke partij breng jij je stem uit? Hoe zet deze zich in voor de mensen in de stad, de mens op de vlucht, mensen die opvang nodig hebben? Nu de nood hoog is, en wij nog niet de gevolgen leven, staat iedereen paraat. Maar staan we er straks ook, als we allen de gevolgen gaan merken, op ons bord, in ons huis, in onze portemonnee? Laten we dan ook elkaar vasthouden, zij aan zij, door dik en dun.
Hopelijk zal de Oekraïense moed en onze solidariteit beloond worden. Een stad is weer op te bouwen, al breekt mijn hart bij het zien van de verwoestingen van zoveel erfgoed. Mijn hart bloedt voor de vele levens die elke dag zinloos verloren gaan. Wat er nu gebeurt kunnen wij niet meer uitwissen, wel met elkaar her op bouwen. Zelfs een gebroken hart is te helen, een oorlogstrauma te boven te komen, maar dit kan geen mens alleen, geen mens kan alleen overleven, dit doe je samen en dit vraagt en vergt tijd. Oorlog is nooit het antwoord, Vrede wel. Laten we, ook als wij de gevolgen gaan voelen van deze oorlog solidair en medemenselijk blijven. We staan op voor Vrede, voor de bescherming van alle vluchtelingen en voor vrijheid en democratie in Oekraïne, In Europa, in de wereld. Vrede en Vrijheid zijn een werkwoord, dat doen wij samen. Ik ben omdat jij bent, vrede zij met jou, met u, met ons.
Tekst voorgedragen tijdens het benefietconcert voor Oekraïne in het kader van Giro555 in Amare Den Haag 6 maart 2022.
Fotograaf: Wouter Vellekoop
Dit zijn wij met ruim 15.000 mensen stonden wij op de Dam in Amsterdam uit solidariteit voor de Oekraïne en Oekraïense bevolking.
Onbeschrijfelijk en ongelofelijk bijzonder dit te mogen presenteren en daar zij aan zij met elkaar te staan! Nu moeten we elkaar blijven vasthouden en nu samen door voor; Mensen. Vrede. Democratie. Mensenrechten. Kinderrechten. Medemenselijkheid.
Vrede en vrijheid zijn een werkwoord!
Hoop van harte dat het voelbaar was tot aan Oekraïne en ver daarbuiten. Hartverwarmend en hartelijke dank aan iedereen voor het komen en aan de geweldige, vaak jonge, sprekers en activisten van alle kanten.
Hartelijke dank aan alle sprekers; Vanja, Yahor, Inna, Anne-Mariia, Lisa, Roos, Svetlana, Zykov, Rutger Groot Wassink, Karel Burger Dirven, May-May Meijer, Wendela de Vries, Cinta Depondt, en alle anderen.
Dank Roos Ykema, Sofie Croonenberg en alle anderen MiGreat voor de geweldig goede organisatie en het vragen om te presenteren. Dreamteam en team effort.
Eindelijk, na maanden lang voorbereiden mogen we dit nieuws met je delen! Van 15 t/m 21 november kunnen wij allen haar welkom heten in de stad van Vrede en Recht! Amal vraagt aandacht voor de Rechten van het Kind.
In samenwerking met Amare – Den Haag Geesje Prins en Annemarie Goedvolk LUSTR ben ik betrokken als programmamaker en in de bovengenoemde week zal ik diverse programma’s en onderdelen presenteren. Mijn stem hoor je ook als voice over in deze video en de tekst is geschreven door regiseur Irina Judkovskaja, die Amal haar bezoek aan Den Haag beelden en prachtig vormgeeft. Het programma en meer info is hier te lezen:
Amal is 10 jaar oud en reist helemaal alleen van de Turks-Syrische grens naar Europa. Ze legt 8.000 kilometer af. Te voet, op zoek naar haar moeder. Haar naam is Little Amal.
Little Amal is een metershoge pop en verbeeldt een vluchtelingenmeisje. Zij vraagt aandacht voor de miljoenen kinderen die geen thuis hebben, die op de vlucht zijn voor oorlog of geweld, met hun familie of – zoals Amal – alleen. Na een ongelofelijke reis kwam Amal begin november aan in Engeland.
Amare heeft Amal daarna uitgenodigd voor een verblijf in Den Haag. Van 15 t/m 21 november is zij een speciale gast in onze stad. Die week is het ook de dag van de Rechten van het Kind. In die week ontdekt zij diverse belangrijke plekken in Den Haag, zoals Madurodam, Cultuurankers, scholen én natuurlijk Amare. Ook in Den Haag, internationale stad van vrede en recht, blijft Amal aandacht vragen voor kinderen en hun rechten.
Wil jij Little Amal ook welkom heten?
Ik zal gauw ook meer over losse programma onderdelen delen en je bent van harte uitgenodig haar met ons samen in de stad en in Nederland te verwelkomen gedurende de hele week.
Het Amal team is een vakkundig team met veel leuke en gedreven mensen. Voor pers en communicatie vragen kun je contact opnemen met Noortje Ankersmit.
Grote dank aan alle samenwerkingspartners! Ik kijk er naar uit met jou en elkaar een heel bijzonder mooie week van te maken. Zie ik je daar!?
Heb je een vraag? Of wil je met mij samenwerken? Neem contact met mij op via social media, het contactformulier of mijn contactgegevens.
