De oorlog die zich via sociale en traditionele media voor onze ogen ontvouw, voor mijn ogen, roept wederom de gebeurtenissen in mijn jeugd op. Dit gebeurt telkens als er een oorlog uitbreekt, recent nog in Afganistan, in Syrie, in Yemen. Je ontkomt er niet aan, wij mensen snakken naar vrede, maar maken oorlogen.
Ik zie de beelden van kinderen in schuilkelders, ik ruik de geur van die muffe kelder, het donker en de kleine ramen maken de ruimte angstaanjagend voor een kind. Ik hoor het gefluit, niet van de vogels, maar van een naderende granaat en hoop dat deze niet in dit gebouw zal inslaan. Je hoort mensen gillen, maar komt er hulp? Ik zie kinderen aan hun moeders warme hand en denk aan mijn moeder en haar warme hand, haar kalmte, haar kracht, ik voel geen angst meer, want zij is er. Ik zie kinderen in de vele bussen en ik denk aan ons in de overvolle bussen, met spullen en zieke mensen, baby’s, oude mensen, uit alle lagen van de samenleving. Oorlog maakt iedereen gelijk en discrimineert niet. Ik lees over de baby’s die geboren worden in schuilkelders, de mensen die in geïmproviseerde ziekenhuizen worden verzorgd, de vrouwen en mannen die soldaten zijn geworden. De boeren en werkers die van spoorrails barricades maken, mensen die zich verenigen om de agressor buiten te houden. Om te strijden voor hun land, voor vrijheid, voor de vrede.
Dit verzet hebben wij gelukkig vaker gezien op de wereld, maar er is een groot verschil. Het zit hem in de ene persoon die opstaat en verantwoordelijkheid neemt. Een president, wow, wat een man. Zoals op een plaatje te lezen valt circulerend op de socials, wat zie je vanaf de ruimte, is de vraag. De moed en kracht van Zelensky. Een comedian die zich ontpopte van het podium naar een leider op het wereldtoneel. Wat mogen de Oekraïners in hun handen knijpen met zo’n man. Die iedereen op de been krijgt en met zijn positiviteit en strijdbaarheid de schijnwerpers op Oekraïne richt en de wereld confronteert niet te mogen wegkijken. Fijn dat het westen en de wereld de Oekraïners bijstaat met hulp, sancties tegen Putin, opvang en wapens. Dit is helaas vaker anders geweest, ook destijds in Joegoslavië.
God dank worden de Oekraïense mensen op de vlucht met zoveel liefde en barmhartigheid opgewacht en opgevangen. In Nederland is er zelfs een burgerinitiatief gestart dat wel 15.000 mensen zou kunnen huisvesten bij mensen die hun huizen beschikbaar stellen voor opvang. Dit hoort ook te gelden voor alle mensen die nu noodgedwongen Oekraïne moeten ontvluchten. De studenten uit Marokko of Nigeria, de ex-vluchtelingen, uit Afganistan en Syrie die veiligheid hadden gevonden in Oekraïne en die nu weer voor de tweede keer in een korte tijd moeten vlucht. Oorlog discrimineert niet, de mens wel. Wij zijn allen even veel waard en dienen altijd hetzelfde behandeling en beschermd te worden.
